مژده باقری بازیگری و کارگردانی سینما

من حسادت می‌کنم؛
به خودم،
به خودم در یک سال قبل، که همه جا می‌رفت، همه چیز می‌خورد، همه چیز می‌نوشید و همه‌ کار می‌کرد و از هیچ‌چیزی نمی‌ترسید! از کافه‌های جنوب تا شمال شهر گرفته تا رستوران‌ها و حتی ساندویچی‌های کنار خیابان، از باشگاه‌های بدنسازی گرفته تا پارک‌های شلوغ، از کتابفروشی‌ها تا عمده‌فروشی‌های پر از آدم... منِ یک سال قبل چقدر خوشبخت بوده و فارغ! چقدر بی‌خیال! چقدر آسوده! چقدر راحت و بدون هیچ تمهیدی از خانه خارج می‌شده، هندزفری به گوش و لبخند به لب از کنار آدم‌ها عبور می‌کرده، از بوییدن گل‌های کنار خیابان نمی‌ترسیده، با آدم‌ها از نزدیک و بدون ماسک حرف می‌زده، می‌خندیده و با دست‌های نشُسته خوراکی می‌خورده و از دست زدن به سلفون‌ خوراکی‌های بیرون مغازه‌ها هراسی نداشته.
من حسودی‌ام می‌شود به تمام کارهایی که در یک سال قبل، بدون هیچ اضطراب و هراسی می‌کردم، به تمام چیزهایی که می‌خوردم، جاهایی که می‌رفتم، آدم‌هایی که ملاقات می‌کردم و عزیزانی که در آغوش می‌کشیدم.
به تمام آرامشی که داشتم...
که حالا به بدیهی‌ترین نیازهای روزمره‌ی یک انسان، غبطه می‌خورم، به سفر، به تفریح، به بی‌دغدغه کنار آدم‌ها نشستن و چای نوشیدن، به آغوش...
که باید قدردان هرروز و هرثانیه‌ی این زندگی بود،
که هیچ‌کس فکرش را هم نمی‌کند فردا می‌تواند چقدر خوب یا بدتر از امروز باشد،
که هیچ‌کس از کارهای دنیا سر در نمی‌آورد.

آری... من حسادت می‌کنم به خودم،
به خودم در یک سال قبل...

🥀

اجازه میدهی آرزویت کنم؟
من از خیرِ در آغوش گرفتنت گذشتم... بگذار دلخوشِ رویاهایم باشم بگذار همه بگویند "بیچاره دیوانه شده"
من کاری با این حرف‌ها ندارم فقط میخواهم صبح‌ها زودتر از تو بیدار شوم موهایت را شانه کنم دکمه‌های پیراهنت را ببندم دستم را روی صورتت بکشم.. وای دستم را رویِ صورتت بکشم... یعنی تا این حد اجازه دارم در رویاهایم نزدیکت شوم؟
من اصلا از تو توقعِ محبت هم ندارم میدانی دوست داشتنِ تو نیازِ من است مثلِ نیازِ ماهی به آب من بدون دوست داشتنت میمیرم در این خشکیِ مطلق ... اصلا من برایِ شعرهایم به تو نیاز دارم . باید هر موقع که کم می‌آورم لب‌هایت را زیر و رو کنم شعر‌هایِ زیادی است لا به لای ِ صورتیِ شیرینش..
چشم‌هایت، چشم‌هایت که اصلا زندگی است نباید شعرش کرد باید کشید و از دور نگاه کرد و مست شد..
حالا اجازه دارم آرزویت کنم ؟ آرزو که بر جوانان عیب نیست، هست؟

میدانم که دوستش دارید . عشقتان را میگویم
ولی خب بیایید و کمی‌سیاست هم به خرج بدهید . من یادتان میدهم :
مثلا صبح بخیر و شب بخیر‌هایش را با استیکر بدرقه نکنید ، حتی اگر دستتان بند است . شاید شما متوجه نشوید ، ولی پشتِ آن کلی ذوق نشسته که یکهو کور میشود . یا مثلا وقتی حرف میزنید ، چاشنیِ قربان صدقه ، مبادا فراموشتان شود . مبادا فراموش کنید بگویید پیراهنی که تازه خریده چه به رنگش می‌آید . یا وقتی چشم در چشم هم حرف میزنید ، یادتان نرود یکهو صورتش را بگیرید و تا جایی که راه دارد بِچِلانیدش تا خستگیِ قلبتان دَر رود .
مبادا یادتان برود ...
راستش میدانی من معتقدم آدم به همین دلخوشی‌هایِ کوچک بَند است...

♥️♥️♥️♥️♥️

میدونی بدترین کاری که میتونی در
حق کسی که دوستت داره بکنی چیه؟

اینه که به‌ی جایی برسونیش که دیگه نه بودنت خوشحال و راضیش کنه نه نبودنت!

که اونو دچار یه جور حس خود درگیری کنی!
بندازیش تو‌ی برزخ تموم نشدنی از محالات و احتمالات !

که هی بشینه به بودنت فکر کنه ببینه نه حالش خوب نمیشه
به نبودنت فکر کنه ببینه بازم وضع همونه!

هی دودوتا چهار تا کنه و ،
ببینه میشه پنج تا ...!!!

آدم به اینجا که میرسه‌ی جور
مرگ تدریجی رو تجربه میکنه!

انگار که با هر نفس، با هر اشکی که میریزه،
ی تیکه از وجودش کنده میشه!

اینجا همونجاست که شاعر میگه :
" اندوه بزرگیست
چه باشی
چه نباشی!"

💔💔💔💔

در زندگى هَر نويسنده‌اى
بايد
يك نفر باشد
تا انگيزه‌اى شود براى نوشتن...
غمگين يا عاشقانه‌اش فرقى ندارد..!
مهم
آن يك نَفر است
كه
"بودنَش الزاميست"

❤️

‌
هیچ وقت نگفت دوستت دارم
ولی همیشه شالی را سر می‌کند
که میداند به او نمی‌آید اما
من برایش گرفته ام ...
‌